Je bent een bonk energie, hoe zit het met je concentratie?
Druk ben ik altijd, al mijn hele leven. Leraren werden vroeger gek van mij. Maar ik houd van die drukte. Thuiszitten is niets voor mij, na twee dagen sta ik alweer te springen: �Wanneer mag ik weer?� Als het licht uit gaat, begint voor mij het feest. Om me te concentreren heb ik wel een rustige omgeving nodig. Ik ben hypersensitief dus als er een papiertje ritselt in de zaal of iemand net op het verkeerde moment kucht, ben ik de weg kwijt. Dat gebeurt iedere voorstelling wel een keer. Als ik het echt niet meer weet, zet Tinus, mijn technicus, me weer op het goede spoor. Of ik zeg het gewoon, dat vinden mensen juist wel leuk.
Improviseer je veel?
Ik schrijf geen teksten uit, maar de grote lijnen en grappen staan vast. Dat ik bijvoorbeeld bij de bakker binnen kom en daar gebeurt dan iets. De ene keer kom ik via de voordeur binnen, de andere keer via de achterdeur. Maar de grap blijft hetzelfde. Die verzin ik in de bibliotheek. Dat is voor mij een prikkelvrije omgeving: geen dvd�s, geen playstation. Als de idee�n eenmaal op papier staan komen de tryouts. Dat vind ik een hel. Je kunt niet knallen, het materiaal zit nog niet in je klauwen. Eigenlijk is het tryouten net een bevalling. Eerst broed je negen maanden op het idee, dan die vreselijke bevalling en als het kind er eindelijk uit is kan het feest beginnen. Dan ga ik het theater in, dat is geweldig.
Hoe is het allemaal begonnen?
Mijn moeder is ook cabareti�re en schreef altijd liedjes, daar ben ik zeker door ge�nspireerd. Net als zij heb ik ook totaal geen angst voor het podium. Als kind vond ik het al prachtig om mensen te vermaken. Ik herinner me het applaus na mijn eerste viool-uitvoering nog goed. Ik kon niet stoppen met buigen! Met toneel ben ik op de middelbare school begonnen. Ik had altijd de lol-rollen, gek doen op het podium ging me goed af. Door vrienden werd ik later in mijn studententijd overgehaald om mee te doen aan het Elfde Gronings Studentencabaretfestival. Ik won en het balletje ging rollen. Ik stopte met mijn studie Biologie en ging fulltime voor cabaret.
Wat is je kracht op het toneel?
Rare stemmetjes, mijn stem vervormen, dat is echt mijn ding. Daar geniet ik van. Ik heb er nu ongeveer 40. Zo�n stemmetje komt in eens. Ik zie iemand en onthoud ��n typerende zin of woord. Vervolgens oefen ik in de douche en op vrienden tot het helemaal klopt. Verder gaat het snel en zit er veel variatie in mijn programma. Uitmelken van grappen werkt niet. Om de twee, drie minuten doe ik wat anders, een liedje, een sketch. En de binnenkomer is ook heel belangrijk, ik begin nooit zomaar met een verhaal. Opkomen doe ik met een knaller.
Nog speciale rituelen voor je het podium op gaat?
Meestal zit ik nog te toepen tot twee minuten voor de voorstelling. Maar vlak voor ik op ga doe ik wel altijd hetzelfde. De laatste halve minuut voor de show begint spring ik op en neer. Klinkt raar, maar als ik even goed spring ben ik helemaal warm en klaar om te gaan. Dan stuiter ik zo het podium op.
Wie is je doelgroep?
Iedereen! Ik wil een groot publiek, een volle zaal. Een vrouw van zeventig hoeft niet weg te lopen, maar een jongen van acht ook niet. Wel vind ik mensen van tussen de twintig en vijftig het makkelijkst. Zij laten zich lekker gaan, kunnen �cht lachen. Pubers zijn toch vaak nog wat ongemakkelijk en ingehouden. Maar het allerleukste is het als ik iedereen kan behagen. Als de zaal wat ouder blijkt dan verwacht, haal ik de grove grappen eruit. Dan schrap ik gewoon een paar godverdommes.
Wat heb je te vertellen?
Ik ben een komiek. Ik heb geen belangrijke boodschap uit te dragen, wil niets pretenderen. Ik wil dat mensen voor anderhalf uur even vergeten wat er allemaal scheelt aan hun leven. Gewoon lachen. Er wordt al zoveel gezeurd, tijdens mijn show wil ik lol maken. Dat betekent niet dat het over niets gaat, er is altijd een diepere laag. Maar het gaat erom dat goed in te pakken en er een positieve draai aan te geven. Ik wil dat mijn publiek na de voorstelling naar buiten loopt met een gevoel van What the f... is hier net gebeurd? Alleen een glimlach is niet genoeg, dan heb ik het niet goed gedaan.
Je houdt van je publiek?
Natuurlijk. Na afloop van de show sta ik binnen twee minuten bij het publiek. Ik sta in dienst van het publiek en ze vinden het leuk als ik een praatje kom maken of handtekeningen uitdeel. Daarbij sta ik dan ook zo strak, dat ik toch geen rust heb om te gaan douchen. Soms regel ik ook nog even een logeerplaats bij iemand uit het publiek. Na drie ongelukken mag ik van de verzekering geen auto meer rijden en altijd met de trein naar huis is zo�n gedoe....
Oei, geen auto! Doe je alles met OV?
Ik heb een echte P.U.C.H. Mijn motor noem ik het. Ik heb ook een echte motorbril, ziet er heel stoer uit. Mijn vrienden lachen zich rot, maar ik vind hem prachtig!
Word je herkend op straat?
Nu mijn show op tv is geweest steeds vaker. Het hoort erbij en soms is het heel leuk, krijg je hele enthousiaste reacties. Maar als ik om 6.00 uur �s ochtends in een shoarmatent een brallende vrijgezellenclub op mijn dak krijg (echt waar!) denk ik: �Nu effe niet...�.
Heb je ook andere passies?
Sex. Ooh... nog iets anders? Ben wel eens uit een vliegtuig gesprongen...dat gaf een enorme adrenaline rush, dezelfde kick als op het podium staan. Enne...tja....sex.
Lees je recensies?
Altijd. Dat moet ook wel, je wilt toch weten wat er geschreven wordt. Maar zoals ik al zei, je programma is je kind. Als iemand zegt dat je kind lelijk is, dan blijft dat wel hangen! Ook al krijg je honderd positieve berichten, ��n negatieve opmerking blijft je bij. Op het podium ben je heel kwetsbaar, je staat daar in je eentje je ding te doen. Ik ken geen cabaretier die niet onzeker is. Als er een slechte recensie van iemand in de krant staat sms-en we onderling over en weer: �Heb je�t gezien, die eikel! Op de dodenlijst ermee!� Maar die onzekerheid kan je ook tot grote hoogtes brengen, je blijft werken aan jezelf. Ik ben zelden tevreden, het kan altijd beter.
